නිර්වාණය

ජිවිතය කියන්නෙ විදදරා ගැනිමට කියන තවත් වචනයක්ද මන්දා......
වෙලාවකට ඇයි මිනිසුසුන්ට සන්වේදී හිත් ලැබුනෙ කියලා හිතනවා
දැනෙනවා නම්, එක පුංචි වචනයකින් හිත කොච්චර රිදෙනවද කියලා..........

කිසිම දේකින් රිදෙන් නැති හිතක් තියෙන හින්දද මන්දා
වචන මේ හැටිම නපුරු...................
පිටතින් බැලුවාම හිත ඒ තරමටම අහිංසකද කියලා හිතන්න බැරි මිනිස්සුන්ගෙ හිත්
හ රියට වෙඩරු පිඩු වගේ ................................
පුංචි දේටත් හඩා වැටෙන බව තේරුම් නොයන ..........................
හිතකින් නවාතැන් හැර යාම හිතට නිර්වාණයක්..........................................

කතා කලාට වචන වල තියෙන මහා අගය නොතේරෙන
හිත් වලට කතා නොකර - ........................
දෙතොල් තද කරගෙන ගොළු වෙලා ඉන්න එක හිතට නිර්වාණයක්.....................................

මුණ ගැහිලා හිත රිදෝගෙන වෙන්වෙලා යන්න වෙනවට වඩා
දෑස් හමුවෙන මානයටවත් නෑවිත්.....................
ගව් ගනනක් ඈතකට හැංගිලා යන එක හිතට නිර්වාණයක්...............

මතකය අවදි වෙවී හිතට කියා දෙන්නෙ.................................
හිත හිතන්නවත් අකමැති මතකයන් නම්......................................
සිතුවිලි සීතල වී ...................................
ඒ සිතට නිසල වන්නට ලැබෙනවා ..........................
ඒක හිතකට නිර්වාණයක්..................................

රැගෙන යාම

විසල් අනෝරා වැසි වැටුනු මග
සෙවන තැනු තුරු වදුල වුනු නුඹ
වියරු වේ නම් - චන්ඩ රළ මෙන..........
කෙලෙස , කොයිබින් පතමි සෙවනක් ..........
නික්ම යන්නෙමි තබා සුසුමක්............


දියඹ රුදුවි තැනුනු ඹ්ගයෙ
නිලෙන් පැහැබර දෙ,ඉවුර වූ නුඹ.........
මවා සරතැස , දවා සියොලග
දවාලයි නම් නීල තුරු හිස...........
සා පිපාසෙට කොයින් ඔසු පැන්
නික්ම යන්නෙමි තබා සිහිලස.........

සවන පාරන වදන් අභිමුව
දැවි සියොලග රිදුම් දෙන සද........
නුමේ වදනින් සුවය ලද සිත..........
යකුළු වන් රුදු වදන් නුඹගේ ..........
පාරවා නම් යලිදු පෙරසේ......
නික්ම යන්නෙමි නුඹට රහසේ.........

බිදී සිහිනය නේක පැහැසර
මංමුලා වූ කලක මතකය.........
සදව මගෙ ලොව හිරුව මගෙ ලොව
පැමිණි නුඹ ඝණ අදුර වන කල..........
නික්ම යන්නෙමි නුඹට රහසින්.................
නුඹෙන් ලද සරණය, සරන කොට..............

සිතුම් ගිනිගෙන හුදකලා සිත
සිදි බිදී හුදකලා වූ සද...........
තුමුල ගිර වු නුඹේ සෙනෙහස......
සිදී ගිනි ගෙන අළුව යා නම් .........
නික්ම යන්නෙමි නුඹට රහසින්
නුඹෙන් ලද සෙනෙහස තුරුලු කොට

නුඹ

කලා වැව නුඹ - තෙරක් නොපෙනෙන
නීල වන් පෑ දියෙන් හැඩ වුන......
ස්වේත උත්පල මමයි දිය මත
නුඹට නොව - පුදසුනක හැඩවන ..........



අදුරු නුබ නුඹ - අමාවක කල
එකුදු තරුවක - එළිය නොලදුව.......
පහන් සද මම - ඒ අමාවක
අහස් ගැඹ අදුරින් මුදාලන............


සිදු ගැඹර නුඹ - තෙරක් නොපෙනෙන
රළ නගා ඉපිදෙමින් මියැදෙන...........
අහස් ගැඹ මම - ඒ සයුරු තෙර
ක්ෂිතිජ රේඛා ඉමේ තනිවුන............


කවිය නුඹ - කැටපතෙහි ලියවුන
සිය වසක් කල් - මැකි නොමැකුණ
සත්සරය මම - නුඹේ කවියට........
වෙන තතක කිසි දිනෙක නොගැයෙන.........


තරු ඇසයි මම - අදුන් තැවරුන
හසරැලින් සරසවා දිදුලන............
කදුලු බිද නුඹ - ඒ නුවන් අග
සිනා සැරසිලි දොවා නහවන...........

අදුරු රැය මම - දැස සතපන
සුසුම් මදනල - අතර නැළවෙන......
සිහිනයයි නුඹ - නේක පැහැ සර.....
රැයද සමගින් මැකී වියැකෙන..........

තාත්තා

නේක වද වේදනා - අනන්ත දුක් කම් කටොළු
තරණය කොට , ඉපිද මිය ගිය සසර ගමනේ......
ලදළු සුහුඹුලකට ප්‍රාණය පිඹ ........
ජිවය දුන් , පණ නළයි නුඹ........

නේක හැඩයෙන් - ලොව දකින්නට
පියෙන් පිය මැන ලොව දිනන්නට
දිරිය කැටි කොට - දිවිය පුද දුන් ......
අහස් ගග නුඹ - නොමැති නිම් හිම්......

අමිල ගුණ දම් - නොනිමි මනු දම්
ජවය කොට දිවි මග දිනන්නට........
නොසැලි අටලෝ දහම අභිමුව
විරිය ගෙන අදිටන දරන්නට........
මග කියාළු - පහන් වැට නුඔ
යනෙන මග ඝණදුර මකාලුව......

බිදුනි අත්වැල - නිවුනි ඉර හද
සිදි ගොස් ඇත - ඒ මහෝඝය.....
නු‍ඹේ රුව නැත - උණුසුමද නැත.....
කැදවාගෙන ගොස් නුඹව දෙවියන්.....

දැනේ තනිකම - නැතිව නුඹෙ රුව
දැනේ බිය සැක - නුඹ නොමැති ලොව.....
බිදි ගිය සේ මහා මේරුව .......
මග නොමග මංමුලා වි ඇත.....

ලොව දිනන්නට - රජ කරන්නට
තම ලෙයින් ලොව දිනු දරුවන්......
මං තනාලු - දිවි කියාලු .......
නුඹෙ සුවද ගෙන ගොසින් පවනැල්......

මේ සසර නිම් හිම් තෙරක් නැති
ඉපිද ,ඉපිදී මියෙන වාරේ.......
නුඹේ සෙනෙහස, නුමේ උණුසුම......
සොයා එමි ඇසිපියක් වාරේ.........

තනා දරුවන් - හොවා ගුණදම්
ලොවට දන් දුන් පිනෙන් සසරේ....
සිදී භව ගග, තැනී මෙත් මග .........
බුදු වෙයන් මෙත් බුදුන් විලසේ.........

අවසරය

පිනි බිදද ගිනියම්ව ඇවිලෙනා වාළුකා තෙර.
සැරතැසට දිය සෙවූ - විඩාපත් මුවැත්තියට
තරු වියන යට ඉසිඹු ගෙන පැ ....
ඉර බටු තරුවේ ............
නික්ම යන්නට අවසරයි.

රැය රළුව, අදුර රුදුරුව
සිහින සුන්වි කදුළු වැගිරුව
සමණලියට ..........
කදුළු පිසදා අදුන් තැවරු......
වෙදදුරාණනි.......
නික්ම යන්නට අවසරයි.

හිරු සදු උරණව - අදුරෙහි ගිලි
මග නොමග නොමදැන හුදකලාවු
සද සාවියට ...........
පහන් එළි පා - මග කියාලූ
ඇදුරාණනි............
නික්ම යන්නට අවසරයි.

නික්මන

''හරිම ලස්සනයි.''හරිම ලස්සනයි , දකින දකින හැම කෙනෙක්ම මුව පුරා හිනා වෙවි කියද්දි හිතට මොකක්ද්දෝ අහිංසක සතුටක් දැනෙනවා , මිනිස්සුන්ගෙ මුහුණ කියන්නෙ හදවතේ කැඩපතයි කියලා කියන දේ පිළිගන්නම වෙනවා කිසිම කෙකෙක් ගැන තරහක් නපුරක් නොහිතන ,අනුන්ගෙ දෙයකට හඩා නොවැටෙන හිත් ඇත්තටම ලස්සනයි ප්‍රභාෂ්වරයි. ජිවිතේ ලැබෙන දේ දුක හෝ සතුට මෙත් සිතින් බාරගෙන ලැබෙන හැම දෙයක්ම උපේක්ෂාවෙන් විදදරා ගන්න හැමදාම මොකක්දෝ නොපෙනෙන බල වේගයකින් ශක්තිය ලැබුනා.

වෙන හැම දෙයක්ම මතු හිමිවෙන වාසනාවේ පෙර නිමිත්තක් සේ සිතන්නට මම මගේ හිතට කියා දි තියෙනවා. ඒ නිසාමද කොහෙද මගේ හිත කොයිතරම් අහිංසකද කියලා , පුංචි දේටත් මගේ හිත මොන තරම් රිදෙනවද කියලා මං දිහා බලලා කිසි කෙනෙකුට කියන්න බැරිව ඇත්තෙ.ජිවිතේ දරා ගන්න තදුළු තරම් හොද බෙහෙතක් කවදාවත්ම මේ ලෝකෙ කවුරුත්ම හොයා ගන්න එකක් නැ. අඩන්න නම් කාට බැරිද, ඒත් කදුළු ගංගාවක් හිත ඇතුලෙ ගැලුවත් ඒ කදුළු මහෝඝයට නෙත් ඉවුරු බිද දමන්නට ඉඩ නොතබන එකයි හපන්කම.

කවුරුන් කොහොම හිත රිදෙව්වත්, ඒ කිසි කෙනෙකුගෙ හිතකට හුස්මක තරම රිදවිමක් කරන්නට හිතක් නෑ. සමහර විටක ඒ කරුණාව මනුස්සකම තවත් සිතුවිල්ලක් මොන විදිහට බාර ගන්නවාද කියලා නම් තේරුමක් නැ.
ඒ වගේ වෙලාවට කරන්න පුලුවන් හොදම දේ තමා අපේ මනුස්සකම, අපේ කරුණාව අපි ලගම තියාගෙන නිහඩ විම , වටහා ගන්නට , වටහා දෙන්නට නොහැකි සිතුවිලි මතින් නික්මයාම.