නිර්වාණය

ජිවිතය කියන්නෙ විදදරා ගැනිමට කියන තවත් වචනයක්ද මන්දා......
වෙලාවකට ඇයි මිනිසුසුන්ට සන්වේදී හිත් ලැබුනෙ කියලා හිතනවා
දැනෙනවා නම්, එක පුංචි වචනයකින් හිත කොච්චර රිදෙනවද කියලා..........

කිසිම දේකින් රිදෙන් නැති හිතක් තියෙන හින්දද මන්දා
වචන මේ හැටිම නපුරු...................
පිටතින් බැලුවාම හිත ඒ තරමටම අහිංසකද කියලා හිතන්න බැරි මිනිස්සුන්ගෙ හිත්
හ රියට වෙඩරු පිඩු වගේ ................................
පුංචි දේටත් හඩා වැටෙන බව තේරුම් නොයන ..........................
හිතකින් නවාතැන් හැර යාම හිතට නිර්වාණයක්..........................................

කතා කලාට වචන වල තියෙන මහා අගය නොතේරෙන
හිත් වලට කතා නොකර - ........................
දෙතොල් තද කරගෙන ගොළු වෙලා ඉන්න එක හිතට නිර්වාණයක්.....................................

මුණ ගැහිලා හිත රිදෝගෙන වෙන්වෙලා යන්න වෙනවට වඩා
දෑස් හමුවෙන මානයටවත් නෑවිත්.....................
ගව් ගනනක් ඈතකට හැංගිලා යන එක හිතට නිර්වාණයක්...............

මතකය අවදි වෙවී හිතට කියා දෙන්නෙ.................................
හිත හිතන්නවත් අකමැති මතකයන් නම්......................................
සිතුවිලි සීතල වී ...................................
ඒ සිතට නිසල වන්නට ලැබෙනවා ..........................
ඒක හිතකට නිර්වාණයක්..................................

රැගෙන යාම

විසල් අනෝරා වැසි වැටුනු මග
සෙවන තැනු තුරු වදුල වුනු නුඹ
වියරු වේ නම් - චන්ඩ රළ මෙන..........
කෙලෙස , කොයිබින් පතමි සෙවනක් ..........
නික්ම යන්නෙමි තබා සුසුමක්............


දියඹ රුදුවි තැනුනු ඹ්ගයෙ
නිලෙන් පැහැබර දෙ,ඉවුර වූ නුඹ.........
මවා සරතැස , දවා සියොලග
දවාලයි නම් නීල තුරු හිස...........
සා පිපාසෙට කොයින් ඔසු පැන්
නික්ම යන්නෙමි තබා සිහිලස.........

සවන පාරන වදන් අභිමුව
දැවි සියොලග රිදුම් දෙන සද........
නුමේ වදනින් සුවය ලද සිත..........
යකුළු වන් රුදු වදන් නුඹගේ ..........
පාරවා නම් යලිදු පෙරසේ......
නික්ම යන්නෙමි නුඹට රහසේ.........

බිදී සිහිනය නේක පැහැසර
මංමුලා වූ කලක මතකය.........
සදව මගෙ ලොව හිරුව මගෙ ලොව
පැමිණි නුඹ ඝණ අදුර වන කල..........
නික්ම යන්නෙමි නුඹට රහසින්.................
නුඹෙන් ලද සරණය, සරන කොට..............

සිතුම් ගිනිගෙන හුදකලා සිත
සිදි බිදී හුදකලා වූ සද...........
තුමුල ගිර වු නුඹේ සෙනෙහස......
සිදී ගිනි ගෙන අළුව යා නම් .........
නික්ම යන්නෙමි නුඹට රහසින්
නුඹෙන් ලද සෙනෙහස තුරුලු කොට

නුඹ

කලා වැව නුඹ - තෙරක් නොපෙනෙන
නීල වන් පෑ දියෙන් හැඩ වුන......
ස්වේත උත්පල මමයි දිය මත
නුඹට නොව - පුදසුනක හැඩවන ..........



අදුරු නුබ නුඹ - අමාවක කල
එකුදු තරුවක - එළිය නොලදුව.......
පහන් සද මම - ඒ අමාවක
අහස් ගැඹ අදුරින් මුදාලන............


සිදු ගැඹර නුඹ - තෙරක් නොපෙනෙන
රළ නගා ඉපිදෙමින් මියැදෙන...........
අහස් ගැඹ මම - ඒ සයුරු තෙර
ක්ෂිතිජ රේඛා ඉමේ තනිවුන............


කවිය නුඹ - කැටපතෙහි ලියවුන
සිය වසක් කල් - මැකි නොමැකුණ
සත්සරය මම - නුඹේ කවියට........
වෙන තතක කිසි දිනෙක නොගැයෙන.........


තරු ඇසයි මම - අදුන් තැවරුන
හසරැලින් සරසවා දිදුලන............
කදුලු බිද නුඹ - ඒ නුවන් අග
සිනා සැරසිලි දොවා නහවන...........

අදුරු රැය මම - දැස සතපන
සුසුම් මදනල - අතර නැළවෙන......
සිහිනයයි නුඹ - නේක පැහැ සර.....
රැයද සමගින් මැකී වියැකෙන..........